Ответь:Есімде, сәуірдің шуақты күндерінің бірінде, ойымызда ештеңе жоқ, тосын, әлеуметтік желілерде айырылып қалдық деген суық хабар тарала бастады.

Бір қалада тұрып бір-бірімізді көрмейтін жалғызілікті заман еді. Бірақ, алып мегаполис шаһардың қашық бір шетінде, таң атып қалған алагеуім мезгіл, елең-алаң біз бастан кешкен бұл уақиға, жантүршігерлік қасірет, қайғылығы жағынан әлемде теңдесі жоқ қорғансыз пенде драмасы еді.

Күтпеген қазадан бір ай бұрын ұялы байланыс құралы арқылы сөйлескенде, ақжарқын дауысында ашық драманың бір кішкентай белгісі де жоқ еді.

Бұл шешім қайдан келді, саған жат, маған бөтен, бұл шешім қашан жүрегіңе орнықты, мүмкін, оқыған, тоқыған кітаптарыңды тізіп жазып жүргенде, күні-түні ойыңнан айналсоқтап бір кетпей қойды ма, әлде мен сені танығалы, сонау романтикалық тоқсаныншы жылдары-ақ тұла бойыңды жаулап алды ма, жалпы, неге осы шешімге бекіндің, біз білмейтін тылсым сырларға жеттің бе, өмір жұмбағын, ажал құпиясын біліп қойдың ба, жұрт қызық көрген, қанық, қалың бояулы ғұмыр мұраты солғын көріңді ме, не болды, түн ауып бара жатқанда, таң қылаң берген шақта, Тәңірден басқа ешкім ұлы трагедия күтіп тұрғанын сезбеген кезде, сен өмірден, кітаптан, кісіден түңіліп, ең мықтысын қолыңа алдың ба, оны қайдан таптың, қара түнде, алакөлеңке бөлме ішінде дамыл таппай, ойдан қажып сенделіп жүргенде, қай жерден шешіп алдың, жүрегің шайлықпай, көңілің зардан айықпай, санаға екпіндеп жеткен бұйрыққа мойынсына бердің бе, меніңше, дәл осы бір сәт бәрі түпкілікті шешілген сияқты, сен жалғыз отырып осы бір ойға тоқтадың, қол ұшын созатын қасында ешкім болған жоқ.

Объяснение:осы эссе де болады