Калі я летам жыў з бабуляй, здарыўся выпадак. Ў бабулі быў прыгожый чорны кот Мурзік. Ён быў вельмі разумным, але меў складаны характар. Ён вольна гуляў па акрузе, наганяючы страх на суседскіх катоў і нават на іх гаспадароў. Калі яго бралі на рукі, ён адразу вырываўся і мог падрапаць. І вось аднаго разу ён знік. не з'яўляўся дома тыдзень. Усё знерваваліся, бабуля баялася, што з ім што тое здарылася. Яна хадзіла па вуліцах, пытала суседзей, але Мурзіка ніхто не бачыў. Вось як тое праходзім мы з бабулею адзін будынак, а там сядзіць каля варот чорны кот, вельмі падобны на Мурзіка. Мы спыніліся, а ён пачаў церціся аб нашы ногі. А аказалася, што гаспадары гэтага будынка паехалі на некалькі дзён і выпадкова пакінулі дзверы адчыненымі. Мурзік залез ўнутр, бо пахла рыбай. На кухні на акне суседзі сушылі. А Мурзік у іх адсутнасць частаваў рыбай. А калі вярнуліся суседзі і заўважылі, ён хуценька выйшаў і ўцёк. Нам з бабуляй было вельмі сорамна за Мурзіка, калі суседзі расказалі пра гэты смешны выпадак. Але яны не злаваліся, бо самі забыліся зачыніць.