4-тапсырма. Мәтінді оқып, жоспар құр.
Күн әлі ұясынан көтеріле қоймаған кез. Гүлжан сиырын сауып, табынға қосты. Қаншайым қарияны көріп, қасына келді.
- Есенсіз бе, әжей?
- Шүкіршілік, қарағым. Өз үй ішің аман ба? Нұрбек баламның денсаулығы жақсы ма?
Немереміз ауырып, түні бойы жылады.
- Салқын тиіп қалған болар, - деді Гүлжан қарияға.
- Жоға, Құдай! Ол ауырғалы қаш-а-ан!… Жарымжан болып туды ғой байғұс бала.
Аузымен ғана дем алады, - деді қарт ана жанарына іркілген жасты жаулығының ұшымен сүртіп. - Адам бола ма, болмай ма, - білмеймін!
- Осының бәрі - ай сайын жер-дүниені сілкінтіп жатқан жарылыстардың әсері ғой.
- Иә, жарқыным… Атом емес, ақырзаман болды ғой бізге.
- «Нұрбектің де дерті содан болды ғой» деп ойлаймын… Шөпшілер бригадасында істегенде Дегелеңнің маңынан шөп шапқан еді… Ыстықтаған соң салқындап алайын деп кішкене көлге шомылыпты. Содан ертеңінде арқасына кішкене жара шығып, іріңдей бастады. Жара күннен күнге ұлғайып, қыс түсе Нұрбектің барлық денесіне тарады. Сонан қаралмаған дәрігері жоқ, ешқандай ем қонбады. Уақыт өткен сайын аяқ-қолы семіп, қозғалудың өзі күшке айналып барады. Шашы жидіп түсті, - деді Гүлжан көзіне жас алып.
-…Әңгіме мен тұрып қалыппыз ғой, қызым. Міне, шай да қайнады. Үйге кіріп, дәм ауыз ти, қарағым!
- Рақмет, әжей! Нұрбектің тамағын берейін…
Бір құшақ отын ала кірген Гүлжан пешке от жақты. Нұрбектің жанына келді. Ол қинала жатып:
- Жылы сүт бар ма? - деді.
- Бар… қазір…
Әйелі сүт әкеліп берді. Біраз уақыт өткен соң:
- Нүке! - деді ол ақырын ғана.
Дыбыс жоқ.
- Нұрбек! - деді дауысын көтере.
Үн жоқ…
«Түні бойы ұйықтай алмап еді», - деп, жүзіне үңілгенде, өңі аппақ қудай болып, көздері шарасынан шыға бақырайып жатқанын көріп:
- Шыны… мен… шыны… мен-ақ… тас…тап… кет…кенін… бе?! - деп жансыз денені құшақтай жығылды.