Балалық шағымнан-ақ нағашы әжемнің аңыз-әңгімелерін, ақыл-кеңестерін, ертегілерін сүйсініп тыңдайтынмын. Есімде жақсы қалған бір әңгімесі бар еді. Ертеде бір шаһарға піл әкеліпті. Халықтың бәрі соны көруге ынтазар болып, қаптап алаңға жиналады. Сөйтсе, пілді көрем деушілерден ақы талап етіп, пілді қап-қараңғы қораға жасырып қойса керек. Бірен-саранында болмаса, көпшілігінде қаражат жоқ. Тым болмаса қораға кіріп, пілді өз көзімен көріп шыққандардан сұрап білмекші болады. Ең бірінші кіріп шыққан адам жан-жағына қоқилана қарап, пілдің дәл қасына барып, қолыммен ұстап көрдім, құдды бөренеден аумайды дейді. Екінші шыққан адам, пілді жалпақ тақтаға теңеп жібереді. Үшіншісі, алғашқы екеудікі де жалған, аумаған құбыр сияқты екен дейді. Қызығы, үшеуі де қараңғыда түртінектеп, қолдарымен бірі аяғын, бірі жотасын, ал үшіншісі тұмсығын сипалап көрген ғой. Мен мұнымен не айтқым келеді, әр адамның шындық туралы түсінігі әр түрлі болуы мүмкін. Алайда, ақиқат біреу.