...Сүйемін мен, білім, досым,

Ол — сөнбейтін идеалым.

Ол — шаттығым, көңіл қошым,

Ол — өршіген жас қиялым.

Баласы едім ұйқылы ояу

Жатқан сұлап сары даланың.

Мен ауылдан келдім жаяу,

Аңсап көркін өр қаланың.

Онда білім бар екен.

Айбыныңа балқыдым мен.

Білемін деп сырын жаһан,

Кеттім жүзіп толқынымен.

Океаннан тердім маржан,

Ақылдастым талай томмен.

Тердім жеміс ғасырлардан,

Сөйлестім де Платонмен.

Оймен шолып, көрдім көзбен,

Көлеңкесін жер жаһанның.

Қария білім айтқан сөзден

Білдім сырын шаттық таңның.

Жас өмірім — шаттық таңым

Мені әлдилеп аймалаған.

Қуанышқа толы жаным,

Ол бақытты берді маған.

Білім бейне қиын қамал,

Бұзар оны ерінбеген.

Айтқан көсем:—

Қамалды ал,

Жас ұрпағым, ұмтыл!—деген.

Міне біздер, жас жүректер,

Сол қамалға атой салдық.

Қилы-қилы білім тауып,

Ой - жігермен қамап алдық...

Өнер-білім гүліменен

Масайрайды жастық әлем.

Миллиондардың жүрегінен

Отаныма берем сәлем:

Құшағына еркін еніп,

Жүрегімді тербеткенмін.

Қуанышқа мен бөленіп,

«Сүтіңді еміп ер жеткенмін».

Шұғылаңнан енген сәуле

Өр кеудемде жалындаған.

Ой - жігерін сол кеудемнің

Отан, бәрін берем саған!