- Абай, Абай ғой, айналайын-ай!Апасына айтайыншы,
- Анау - Абай, Аба
деді бір үлкен әйел.
Бәсе, Телғара ғой.Жаным-ау, мынау.— Телғара!- деді жас
әйел.

Сыртқа шықтылайдың келген хабарын естіп, анасы — Ұлжан мен Әжесі — зере
ашықты.Зеренің ең жақсы көретін немересі — Абай еді.Оның
тілеуін тілеп отыратын.
Абай аттан түсті.Ол көп ішінен, ең алдымен, өз шешесін көрді.Соған
карай жүре беріп еді, шешесі:
Мына
Шырағым, балам, ар жағыңда әкең тұр.Сәлем бер!- деді.
Абай әкесіне қарай тез бұрылды.Әкесіне қол беріп амандасты.
Әкесі:
Балам, бойың өсіп, ержетіп қалыпсың!Бойыңдай болып білімің
де өсті ме?- деді.
ұялғанды, жауап айтпағанды кешірмейтін әке мінезі Абайға бел-
гілі.Ол сабырмен:
- Шүкір, әке, Қазіреттің рұқсатын, фатиқасын алып қайттым, – деді.


Герои текста.