Ат қайтқанда
Шаңы
бұлт, екпіні
жел, аттар қаңбак;
Балалар ұран салып, безді зарлап.
Шапқан ат, салған ұран - күңіренді Арқа,
У да, шу, ұлан-асыр болды жан-жақ...
Жер бетін қағып ұшқан құстай шүйгіп,
Адақтап барған сайын шықты жүйрік.
Төртеудің мың үш жүзден мойны озып,
Құлагер келе жатты тістеп құйрық.​