Бір қаңбақты жел айдап, үлкен таудың етегіне әкеп тастап кетеді. Мұны биіктен көріп тұрған тау:

E, қаңбағым, қайдан жүрсің, неге келдің? – деп сұрайды.

Қаңбақ түрып:

Алты батпан ауырды көтерген алып едім. Жеті қабат жер астынан шықтым.

Алып деген атағыңды естіп, алысу үшін әдейі іздеп келдім, – дейді.

Тау бұған жымыңдап күледі. Сол кезде құйын соғып, қаңбақты дедектеткен

бойы аспанға алып шығады. Аспаннан қайта жерге әкеліп, ары-бері аунатады.

Ойға-қырға домалатады. Ақыры өлдім-талдым дегенде, бір шоқ тобылғының

басына іліп, жайына кетеді. Қаны қашып, қабағы түскен қаңбақтың қасына

бір бүркіт ұшып келеді. Ол:

Е, қаңбағым, неғып жатырсың? - деді.

- Алты батпан ауырды арқалаған едім. Жеті қабат жер астынан шығып, алып

атын естіген таумен әдейі келіп алысып едім. Жеті күн дегенде әрең жығып,

желкесінен басып жатырмын, - дейді қаңбақ.

Болса болар, дейді бүркіт те оған күле қарап. — Тобылғыға зорға ілініп

қалған екенсің!

- Әлбетте! – дейді қаңбақ. Одан басқа қолайлы жер болмаған соң,

тобылғысынан ұстап жатқаным ғой.

Сол кезде қүйын соғып, қаңбақты тағы да дедектете жөнеледі.

Бүркіт тұрып:

Е, батыр, қайда барасың тауды тастап. Ол орнынан тұрып кетпей ме?

- дейді.

- Уақа емес, бүркітім, алдымда алысатын әлі де көп алыптар бар. Соларға

жетуге асығып барамын! – деуге ғана шамасы келеді қаңбақтың.

Міне, осылай қаңбақ құйынмен бірге құлдырап үшып кете барады. Артында

күліп бүркіт пен тау қалады

Пойдет