анализ верша "Идуць гады" Алеся Гаруна
Ідуць сабе гады, ідуць,

Бы карагод, бясконца,

Што ў небе зорачкі вядуць

Ля месяца, ля сонца.

Ідуць сабе гады, ідуць –

І чалавек за імі.

Куды цябе яны вядуць

І сьцежкамі якімі?



«Няведама мне, скуль усё і што я;

Няведама мне сама сьцежка мая,

Няведама мне, і куды я іду.

Пытаньня ня маю, ці што там знайду,

Ня ведаю жыцьцё, ці шчасьце, ці не, –

Пачалося гэта, браток, не на мне».



Ідуць гады, ідуць гады,

І зь імі ўсё на сьвеце.

Сягоньня ты, а йшлі дзяды,

А заўтра пойдуць дзеці.

Ідуць гады, і ты ідзеш

Ўздагонь за імі, зь імі.

Нашто, скажы мне, ты жывеш

І з думкамі якімі?



«З аднэю я думкай у сьвеце жыву,

Настаўнікам ўзяўшы і лес і траву,

Крыніцы, і кветкі, і цемру, і сьвет,

І месяц, і зоры, і сонца прывет.

Прысуджаны шлях свой рабі дарагім,

Красуйся на радасьць сябе і другім».​