У дрымучых лясах жылі незвычайныя людзі — асілкі. Асілкі тыя былі высокія, магутныя, а голас мелі, як звон, гучны. Калі хтосьці з іх крыкне на ўвесь голас ды свісне, дык якое б дрэва ні было вялікае, а зваліцца. І жонкі іхнія былі вялікага росту, дужыя і нараджалі кожны раз па двое, па трое дзяцей. Гаспадаркі яны не трымалі, не было ў іх ні скацінкі свойскай, ні прыпасу, ні запасу. Карміліся тым, што лавілі па лясах звяроў ды ў водах — рыбу. Адзенне сабе яны шылі са звярыных шкур.Інструменту ў іх амаль ніякага не было. Была толькі на ўсіх адна сякера, ды і тая не жалезная. Але гарадзішчы1 яны ўсё ж будавалі.
Маючы ўсяго адну сякеру, асілкі перакідвалі яе гарадзішча на гарадзішча, бо не хацелі траціць часу на пераход. Калі камень спатрэбіцца на будоўлі, дык ён возьме яго дый шпурляне за вярсту ці больш, проста на гарадзішча.
Answers & Comments
Ответ:
У дрымучых лясах жылі незвычайныя людзі — асілкі. Асілкі тыя былі высокія, магутныя, а голас мелі, як звон, гучны. Калі хтосьці з іх крыкне на ўвесь голас ды свісне, дык якое б дрэва ні было вялікае, а зваліцца. І жонкі іхнія былі вялікага росту, дужыя і нараджалі кожны раз па двое, па трое дзяцей. Гаспадаркі яны не трымалі, не было ў іх ні скацінкі свойскай, ні прыпасу, ні запасу. Карміліся тым, што лавілі па лясах звяроў ды ў водах — рыбу. Адзенне сабе яны шылі са звярыных шкур.Інструменту ў іх амаль ніякага не было. Была толькі на ўсіх адна сякера, ды і тая не жалезная. Але гарадзішчы1 яны ўсё ж будавалі.
Маючы ўсяго адну сякеру, асілкі перакідвалі яе гарадзішча на гарадзішча, бо не хацелі траціць часу на пераход. Калі камень спатрэбіцца на будоўлі, дык ён возьме яго дый шпурляне за вярсту ці больш, проста на гарадзішча.