Нерухома стаяў густы, амярцвелы лес, шчыльна прытуліўшы верхавіны да верхавін,
пераплёўшы галіны, акрыўшыся белымі шатамі крохкай, шапаткой шэрані.
Назбіраўшы яшчэ сушняку, Міколка з дзедам расклалі невялікі агонь, і ён весела патрэскваў, асвятляючы бліжэйшыя дрэвы і згушчаючы цені за ім.
Адштурхоўваючыся, як вёсламі, сваімі вялікімі заднімі лапамі, бабёр хутка і бясшумна плыве па рацэ.
Вось, затрымліваючы паступова ход, ён падплывае да берага.
Сеўшы на заднія лапы, выгнуўшы спіну і абапіраючыся на
хвост, бабёр лёгка перагрызае асінавую галіну.