Ответ:

У пачатку твора апісваецца старажытны курган. З ім звязана наступнае паданне.

Шмат гадоў назад «на гары на крутой» стаяў «белы хорам», у якім жыў князь «недаступны і грозны». Ён «спуску і ласкі не знаў непакорам».

Аднойчы была ў князя вялікая бяседа. На вяселле князевай дачкі з'ехалася шмат знатных гасцей. На трэці дзень «князь прыдумаў адну для дружыны пацеху-забаву», загадаў паклікаць старога гусляра.

Пасадзілі гусляра «на ганку, між клёнаў і ліп».

Невыдумная світка — убор на плячах,

Барада, як снег белы — такая,

Незвычайны агонь у задумных вачах,

На каленях ляглі гуслі-баі.

Князь загадвае гусляру іграць:

Запяеш па душы, дасі ўцехі гасцям —

Поўны гуслі насыплю дукатаў;

Не пад мысль песня будзе каму-небудзь нам —

Канапляную возьмеш заплату.

Заіскрыліся вочы гусляра і заплакалі пад яго рукамі «струны жывыя». Гусляр гаворыць, які ні моцны князь, а дум ланцугамі не скуе. Ён нагадвае князю, колькі людзей стогнуць і плачуць вакол яго харомаў і ў лёхах пад імі. На золаце князя блішчыць чалавечая кроў, а брыльянты — «цёртая сталь ад кайданаў».

Князь нейкі час маўчаў, думаючы, як пакараць гусляра. Загадаў:

Узяці старца і гуслі жыўцом у зямлю!

Знае хай, хто тут пан: я — ці неба!

Закапалі старога гусляра. «Не часалі дамоўкі яму сталяры, не заплакалі бліжнія вочы». А хорам князя «гудзеў, не маўчаў, шалы, музыка ў такт рагаталі».

На тым месцы, дзе быў закапаны гусляр, вырас дуб.

Людзі кажуць, што раз у год выходзіць з кургана з гуслямі Дзед

I ўсё нешта пяе, што жывым не паняць,

I на месяц глядзіць, як сам, белы.

Калі б хто зразумеў тую песню, то не зазнаў бы гора ніколі.