Ответ:

Яна стаяла перад імі, і сонца асвятляла яе прыгожую постаць. Такі талент- і такая ракавая памылка! .... А людзі між тым выйшлі з лесу і стаялі ля запрэжак.  Шапка зляцела ў таго з галавы і сам ён захістаўся і паляцеў потырч носам на гэты пень. На свеце ўсякага жыцця даволі і чалавечае долі шмат. Перад вечарам пабыў спорны дождж і цяпер пад нагамі адчувалася сырасць. Чаму ты не паверыў мне і нават чаму ты пытаў гэта?   Секунды — і павекі хворай цяжка апускаюцца. Дзесьці песня лунае, і не музыкай лесавою поўняцца вокны светлых хат над ракою.

Объяснение: