Вясновы вечар.

Сонца нiзенька зусiм

Па-над небакраем,

I, здаецца, можна з iм

Стрэцiцца за гаем.

Гаснуць промнi – i за лес

Медны шар садзiцца

Адпачыць за ноч, каб лепш

Заўтра засвяцiцца.

Салаўi.

Як толькi святочны

Засвецiцца дзень,

Дзядуля з кiечкам

Па весцы iдзе.

Вялiкую кайстру

Нясе ен з сабой.

I дзецi

Яго абступаюць

Гурбой.

- Дзядуля!

Свiсткi пакажыце! –

Крычаць. Павольна ен кайстру

Здымае з пляча.

I з кайстры таропка

Бяруць хлапчукi

Глiняныя цацкi –

Малыя свiсткi.

…Яшчэ на бярозках

Не выбiўся лiст,

А ўжо салаўшны

Разносiцца свiст.

Старыя глядзяць

Нарэшце адкрылi

Сакрэт жыхары:

- Ды гэта ж

Ганчар зарачанскi,

Хвядос,

Малым напаседам

Забаўкi прынес.

Не будзе цяпер iм

Спакою i сну…

Раздаў iм Хвядос

Не свiсткi?

А вясну.

Ну, как-то так)