Расул Ғамзатов жырларынан адамға деген соншалықты бір жылылық сезіледі. Ол бәрінде ағынан жарылып айтады. Расул туган топырақтың бар маңызын бойына сіңірген, екі сөзінің бірінде өз халқының дана қасиеттерін , ана тілін, кесек мінездерін алға тартады. Ылғида ел мен жерге, ана тіліне деген іңкәрлікті жырлайды. Ол бұрынғы аңыздармен бесіктегі жазуларға дейін қисынын тауып құлпыртып, осы бір перзеттік құштарлықты уағыздайды. Әрі үлкен кішіге, тұрмыс тіршілігі әр түрлі адамдарға бірдей ұғымды тілмен, табиғи түрінде шебер жеткізе біледі.