Рабілі зямную справу: звычайную, звыклую, даўнюю. Цёпла ўхутанае тоўстым пластом імху, гэтае балота замярзала як след толькі ў самыя суровыя зімы. Трывожная і нямая, рака ляжыць цяпер пад свінцова-цяжкімі промнямі сонца. Зацягнуты светлаватым мроівам, ціха блішчаў у самай высі неба маладзічок. Спакойны, нават нейкі флегматычны на працы, малады майстар выглядаў цяпер зусім іншым чалавекам. Возера, шырокае але неглыбокае, цягнулася на некалькі кіламетраў. На ўзлеску, памытая дажджом рабіна ярка зіхаціць буйнымі чырвонымі гронкамі. У велічным маўчанні, стаяць пакрытыя інеем бары і дубровы. Патрывожаныя новымі парасткамі, падаюць на дол сухія сасновыя шыпулькі. Вечар быў, цёплы і ціхі.