Цэнтральнаемесца ў камедыi займае вобраз Гарлахвацкага.Гэта двурушнiк, дымагог, авантурыст, самазванец у навуцы, якi iмкнеццавыкарастаць службовае становiшча у сваiх шкодных мэтах. Абапiраючыся на паслугiпляткара i падхалiма Зёлкiна, карыстаючыся баязлiвастью Тулягi, шчырасцю iдаверлiвасцю Чарнауса, Гарлахвацкi iмкнецца пралезцi щ вучоныя. Для гэтага ёнхоча стварыць у iнстытуце атмасферу падазронасцi i недаверу. Гэтым ён iмкнеццананесцi шкоду дзяржаве, народнай гаспадарцы. Гарлахвацкi выкарыстоувае разнастайныясродкi i прыёмы, каб дасягнуць свайго. Шантаж i паклеп, начальнiцкi вокрык. Наяго думку гэтым можна прымусiць Тулягу i нават самаго Чарнавуса працаваць наяго: «хрыбецiкi щ iх моцныя, галовы разумныя, няхай стараюцца, калi хочуць насвеце жыць».
Характар Гарлахвацкага у п’есе падаеццасатырычна; характарызуючы яго, Кандрат Крапiвавыкарыстоўвае разнастайныя прыёмы. Пачынаецца п’есаразмовай прыбiральшчыцы цёткi Кацi i дворнiка Нiчыпара,якiя гавораць пра змены, што адбылiся са з’яўленнемГарлахвацкага. Асаблiва ярка праяуляецца яго характар, калiён шальмуе i запалохвае Тулягу, прымушаючы таго напiсаць навуковую працу. Аб’ектдаследавання гэтага вучонага, «свiнячымамант», надзвычай здалаасацыiруецца з унутранымi якасцямi самаго даследчыка. Як шарлатан Гарлахвацкі поўнасцю раскрываецца ў заключнай часцытрэцяга акта.
У вобразе навуковага супрацоунiка Зёлкiнапаказаны яркi тып пляткара i падхалiма. Зёлкiн як вучоны амальнiчым не адрознiваецца ад свайго шэфа, а таму i стараецца дагаджаць начальству,падхалiмнiчаючы, каб утрымаць сваё месца. Разумеючыхiсткасць свайго становiшча, Зёлкін пачынае плясцiiнтрыгi, паклёпнiчаць на сумленных людзей. Крапiва падкрэслiваеадну знешнюю асаблiвасць Зёлкіна, якая паказваеяго ўнутраную сутнасць. Зёлкін ходзiць амальнячутка, як кот, што падкрадваецца да сваёй ахвяры. Здаецца,што ўвесь ён — гэта натапыранае вуха, якое да ўсягопрыслухоўваецца. Убачыўшы чалавека ўформе НКВД, якi выходзiў з кабiнета Гарлахвацкага, пачуўшы назву толькiвулiцы, Зёлкін фабрыкуеновую плётку супраць Чарнавуса, хаця разумее дзiкасць свайго рашэння.
Невуцтва Зёлкіна,яго бессаромнае падхалiмства выразней за усе праяўляеццаў сцэнепасяджэння вучонага савета, на якiм Гарлахвацкіабараняе «сваю» навуковую працу. Якi Гарлахвацкі, Зёлкін не разумее, што гэты даклад — пародыяна навуковую працу. Ёнкiнууся на ўсе лады хваліць свайгоначальнiка. Але варта было Зёлкіну зразумець, што ўгэтым дакладзе няма нiчога навуковага i напiсаны ён не Гарлахвацкім, а Тулягам, як тут жа ён гаворыць адваротнае: «Ятак i думаў! Каб Вы, Аляксандр Пятровiч, напiсалiтакую бязгуздзiцу». У вобразе Зёлкiна драматург нетолькi закляймiў пляткарства i падхалiмства, але i наглядна паказаў небяспечнасцьi шкоднасць такiх Зёлкiных, бяздоказныяабвiнавачваннi якiх былi самымi моцнымi аргументамi у свой час для рэпрэсiiсупраць сумленных людзей.
Answers & Comments
Цэнтральнаемесца ў камедыi займае вобраз Гарлахвацкага.Гэта двурушнiк, дымагог, авантурыст, самазванец у навуцы, якi iмкнеццавыкарастаць службовае становiшча у сваiх шкодных мэтах. Абапiраючыся на паслугiпляткара i падхалiма Зёлкiна, карыстаючыся баязлiвастью Тулягi, шчырасцю iдаверлiвасцю Чарнауса, Гарлахвацкi iмкнецца пралезцi щ вучоныя. Для гэтага ёнхоча стварыць у iнстытуце атмасферу падазронасцi i недаверу. Гэтым ён iмкнеццананесцi шкоду дзяржаве, народнай гаспадарцы. Гарлахвацкi выкарыстоувае разнастайныясродкi i прыёмы, каб дасягнуць свайго. Шантаж i паклеп, начальнiцкi вокрык. Наяго думку гэтым можна прымусiць Тулягу i нават самаго Чарнавуса працаваць наяго: «хрыбецiкi щ iх моцныя, галовы разумныя, няхай стараюцца, калi хочуць насвеце жыць».
Характар Гарлахвацкага у п’есе падаеццасатырычна; характарызуючы яго, Кандрат Крапiвавыкарыстоўвае разнастайныя прыёмы. Пачынаецца п’есаразмовай прыбiральшчыцы цёткi Кацi i дворнiка Нiчыпара,якiя гавораць пра змены, што адбылiся са з’яўленнемГарлахвацкага. Асаблiва ярка праяуляецца яго характар, калiён шальмуе i запалохвае Тулягу, прымушаючы таго напiсаць навуковую працу. Аб’ектдаследавання гэтага вучонага, «свiнячымамант», надзвычай здалаасацыiруецца з унутранымi якасцямi самаго даследчыка. Як шарлатан Гарлахвацкі поўнасцю раскрываецца ў заключнай часцытрэцяга акта.
У вобразе навуковага супрацоунiка Зёлкiнапаказаны яркi тып пляткара i падхалiма. Зёлкiн як вучоны амальнiчым не адрознiваецца ад свайго шэфа, а таму i стараецца дагаджаць начальству,падхалiмнiчаючы, каб утрымаць сваё месца. Разумеючыхiсткасць свайго становiшча, Зёлкін пачынае плясцiiнтрыгi, паклёпнiчаць на сумленных людзей. Крапiва падкрэслiваеадну знешнюю асаблiвасць Зёлкіна, якая паказваеяго ўнутраную сутнасць. Зёлкін ходзiць амальнячутка, як кот, што падкрадваецца да сваёй ахвяры. Здаецца,што ўвесь ён — гэта натапыранае вуха, якое да ўсягопрыслухоўваецца. Убачыўшы чалавека ўформе НКВД, якi выходзiў з кабiнета Гарлахвацкага, пачуўшы назву толькiвулiцы, Зёлкін фабрыкуеновую плётку супраць Чарнавуса, хаця разумее дзiкасць свайго рашэння.
Невуцтва Зёлкіна,яго бессаромнае падхалiмства выразней за усе праяўляеццаў сцэнепасяджэння вучонага савета, на якiм Гарлахвацкіабараняе «сваю» навуковую працу. Якi Гарлахвацкі, Зёлкін не разумее, што гэты даклад — пародыяна навуковую працу. Ёнкiнууся на ўсе лады хваліць свайгоначальнiка. Але варта было Зёлкіну зразумець, што ўгэтым дакладзе няма нiчога навуковага i напiсаны ён не Гарлахвацкім, а Тулягам, як тут жа ён гаворыць адваротнае: «Ятак i думаў! Каб Вы, Аляксандр Пятровiч, напiсалiтакую бязгуздзiцу». У вобразе Зёлкiна драматург нетолькi закляймiў пляткарства i падхалiмства, але i наглядна паказаў небяспечнасцьi шкоднасць такiх Зёлкiных, бяздоказныяабвiнавачваннi якiх былi самымi моцнымi аргументамi у свой час для рэпрэсiiсупраць сумленных людзей.