тест по казахскому 7 класс даю 70 баллов

Күн ыстық. Өзенге шомылып келген балалар сусын ішіп шөлдерін басқан соң, ауладағы ағаштардың көлеңкесіне келіп отырды. Саясы салқын! Сәлден соң ағаш басындағы жапырақтар сыбдырлатып жел соқты. Жан жадыратар самал жел.
– Ой, қандай тамаша! – деп, қуанды мейман бала. Таяқтастам жер –жақын жер
– Оған неге таңданасың? – деді өзімен тетелес нағашы ағасының ұлы Темірлан.
– Желді айтам… Қатты ыстықтап едім…
– Ағаштардың көлеңкесі ғой салқын әкелген.
– Оның рас.
– Сендерде ондай емес пе? Ағаш жоқ па?
– Мәселе сонда ғой… Біздің үйдің маңайы жалаңаш, бір тал ағаш жоқ.
– Екпейсіңдер ме? Әлде су жоқ па?
– Өзен таяқтастам жерде, үйдің қасында құдық та бар. Ағаш өсіруге болады.
– Жай тал емес, жеміс ағашын отырғызу керек.
– Айтқаның жөн! Қай кезде еккен дұрыс?
– Дұрысы, көктемде отырғызыңдар. Күнде қарап, суарып тұрыңдар. Жеміс ағашы аялап күткенді қалайды.
– Көшетті қайдан аламын?
– Кетерде бір талдан алма, шие, қарақат, қызылқат ағаштарын ала кет.
– Қурап қалмай ма?
– Жоқ, қурамайды. Сенің көкең «Нивамен» келеді ғой. Балапан көшеттерді тамырымен қазып, қапқа салып, жақсылап байлаймыз. Үстіне аздап су құямыз. Ауыл арасы үш-төрт сағаттық жер ғой, ештеңе етпейді. Бара сала бірден отырғызыңдар. Бәлкім, қар жауып,
қыс түскенше ілігіп кетер.
– Рақмет! – деді Сәдібек қуанып. – «Ағаш отырғызу – үлкен сауап», – дейді атам...​