Бабаларым,

Рақмет сендерге,

Балаларым болмасын деп көр-кеуде,

Қобызыңмен қосып ән мен тіл бердің,

Өмірге мен мылқау болып енгенде.

Бабаларым,

Рақмет сендерге!

Жыраулардың жазбай кеткен жырларын,

Арулардың айтпай кеткен сырларын,

Қорқытыңның қорқынышты мұң-зарын,

Қобызыңның шанағынан тыңдадым.

...Сыр ашпайды сенің құла түздерің,

Сыр ашпайды тау-тастағы іздерің.

Сенің бүкіл болмысыңның тағдырын,

Домбыраңның пернесінен іздедім,

деп ақынымыз Мұқағали атамыз бабаларына рақмет айта отырып, қобыз бен домбыраның жазылмаған дастандар мен аңыздардан күй шертетінін өз өлең жолдарында тағы да айта кетті. Қазақ халқының өзгелерден ерекшелігі ұлттық аспабының, ұлттық музыкасының болуында. Осындай киелі аспаптарды, оларда тартылатын күйлерді бізге мұра етіп тастап кеткен бабаларымызға мың тағзым жасасақ та аздық етпес. Бұл рухани байлық атадан балаға жеткен, қадірлеп көзінің қарашығындай сақталып, қымбат қазынамызға айналған. Қаймағы бұзылмай жеткен бұл өнердің бір шыңы домбыра күйлері. Домбыра күйлері уақыт өте келе халықтың өзімен бірге дамып, қалыптасып, түрленіп, жаңарып отырды. Күй бұл қазақтың екінші тілі десек те артық емес. Күй өнері – шексіз өнер. Тарихтың ұзақ көшінде қазақ халқына ғана тән, ерекше дамыған, өнердің бірі де, бірегейі – күй өнері. Ұлы дала салтында саусағынан бал тамған күйшілерді сол елдің ханымен қатар бағалаған.