Абай ауылына жеткенше асықты.
Анау - Абай, Абай ғой, айналайын-ай! Апасына айтайыншы, -
дел бір үлкен әйел
Бәсе, Телғара ғой... Жаным-ау, мынау... - Телғара деді жас,
allen
Абайдың келген хабарын естіп, анасы Ұлжан мен әжесі Зере
сыртқа шықты. Зеренің ең жақсы көретін немересі Абай еді. Оның
тілеуін тілеп отыратын,
Абай аттан түсті. Ол көп ішінен, ең алдымен, өз шешесін көрді. Соған
қарай жүре беріп еді, шешесі:
- Шырағым, балам, ар жағында әкең тұр... Сәлем бер! - деді.
Абай әкесіне қарай тез бұрылды. Әкесіне қол беріп амандасты.
Әкесі:
- Балам, бойың өсіп, ержетіп қалыпсың! Бойыңдай болып білімің
де есті ме? – деді.
Fялғанды, жауап айтпағанды кешірмейтін әке мінезі Абайға бел-
гілі. Ол сабырмен:
- Шүкір, әке, Қазіреттің рұқсатын, фатиқасын алып қайттым, - деді.
Құнанбай:
- Бар, енді шешелерің жаққа бар, амандас, балам! — деді
СОСТАВЬТЕ ПЛАНТПОЖАЛУЙСТА ПО ЭТОМУ ТЕКСТУ СРОЧНО​